Глядзеў, глядзеў i ўбачыў: свецiцца непадалёку агеньчык.
- Агеньчык свецiцца! - крычыць певень.
Асёл кажа:
- Трэба даведацца, што гэта за агеньчык. Можа, паблiзу дом стаiць.
Сабака кажа:
- Можа, у гэтым доме мяса ёсць. Я паеў бы.
Кот кажа:
- Можа, у гэтым доме малако ёсць. Я папiў бы.
А певень кажа:
- Можа, у гэтым доме пшонка ёсць. Я пакляваў бы.
Усталi яны i пайшлi на агеньчык.
Выйшлi на паляну, а на паляне дом стаiць, i акенца ў iм свецiцца.
Асёл падышоў да дому i зазiрнуў у акенца.
- Што ты там бачыш, асёл? - пытае яго певень.
- Бачу я, - адказвае асёл, - сядзяць за сталом разбойнiкi, ядуць i п'юць.
- Ох, як хочацца есцi! - сказаў сабака.
- Ох, як хочацца пiць! - сказаў кот.
- Як бы нам разбойнiкаў з дому выгнаць? - сказаў певень.
Думалi яны, думалi i прыдумалi.
Асёл цiхенька паставiў пярэднiя ногi на падваконнiк, сабака залез на спiну аслу, кот ускочыў на спiну сабаку, а певень узляцеў на галаву кату.
I тут яны ўсе разам закрычалi:
асёл па-аслiнаму,
сабака - па-сабачы,
кот - па-кашачы,
а певень - закукарэкаў.
Закрычалi яны i ўвалiлiся праз акно ў пакой.
Напалохалiся разбойнiкi i ўцяклi ў лес.
А асёл, сабака, кот i певень селi вакол стала i ўзялiся за ежу.
Елi-елi, пiлi-пiлi, - наелiся, напiлiся i спаць леглi.
Асёл расцягнуўся ў двары на сене, сабака ўлёгся перад дзвярыма, кот скруцiўся клубком на печы, а певень залез на вароты.
Патушылi яны святло ў доме i заснулi.
А разбойнiкi сядзяць у лесе i глядзяць з чашчобы на свой дом.
Бачаць: святло ў акенцы патухла, цёмна стала.
I паслалi яны аднаго разбойнiка паглядзець, што ў доме робiцца.
Можа, дарэмна яны так напалохалiся.
Падышоў разбойнiк да дому, адчынiў дзверы, зайшоў на кухню. Бачыць, а на печы два агеньчыкi гараць.
"Напэўна, гэта вуголле, - падумаў разбойнiк, - вось я зараз лучыну распалю".
Ткнуў ён агеньчык лучынкай, а гэта было кацiнае вока.
Раззлаваўся кот, ускочыў, зафыркаў, ды як драпане лапай, ды як зашыпiць.
Разбойнiк - у дзверы.
А тут яго сабака за нагу схапiў.
Разбойнiк - у двор.
А тут яго асёл капытом убрыкнуў.
Разбойнiк - у вароты.
А з варот певень як закрычыць:
- Кукарэку!
Кiнуўся разбойнiк з усiх ног у лес. Прыбег да сваiх таварышаў i кажа:
- Бяда! У нашым доме пасялiлiся страшныя велiканы. Адзiн мне ўвесь твар кап'ём падрапаў, другi мне ножыкам нагу парэзаў, трэцi мяне па спiне дубiнай вытнуў, а чацвёрты закрычаў мне ўслед: "Трымай злодзея!"
- Ох, - сказалi разбойнiкi, - трэба нам адсюль як мага хутчэй уцякаць.
I пайшлi разбойнiкi з гэтага лесу назаўжды.
А брэменскiя музыкi - асёл, сабака, кот i певень - засталiся жыць у iх у доме ды пажываць.
КАРОЛЬ-ЖАБЯНЯ, альбо ЖАЛЕЗНЫ ГЕЙНРЫХ
У старадаўнiя часы, калi закляццi яшчэ дапамагалi, жыў-быў на свеце кароль; усе дочкi былi ў яго прыгажунi, але самая малодшая была такою прыгожай, што нават сонца, якое шмат што бачыла на сваiм вяку, i тое здзiўлялася, ззяючы на яе твары.
Паблiзу каралеўскага замка раскiнуўся вялiкi дрымучы лес, i быў у тым лесе пад старою лiпай калодзеж; i вось у спякотныя днi малодшая каралеўна выходзiла ў лес, садзiлася на край сцюдзёнага калодзежа, i калi рабiлася ёй сумна, яна брала залаты мяч, падкiдвала яго ўверх i лавiла; - гэта было яе самай любiмаю гульнёю.
Але вось аднойчы, падкiнуўшы свой залаты мяч, яна злавiць яго не паспела, ён упаў на зямлю i пакацiўся проста ў калодзеж. Каралеўна вачэй не спускала з залатога мяча, але ён знiк, а калодзеж быў такi глыбокi, такi глыбокi, што i дна было не вiдаць. Заплакала тады каралеўна, i стала плакаць усё мацней i мацней, i нiяк не магла супакоiцца.
Вось бядуе яна аб сваiм мячы i раптам чуе - хтосьцi ёй гаворыць:
- Што з табою, каралеўна? Ты так плачаш, што i камень расчулiць можаш.
Яна азiрнулася, каб даведацца, адкуль гэты голас, раптам бачыць - жабяня высунула з вады сваю тоўстую, пачварную галаву.
- А-а, гэта ты, стары квакун, - сказала яна, - я плачу аб сваiм залатым мячы, якi ўпаў у калодзеж.
- Супакойся, навошта плакаць, - кажа жабяня, - я табе дапамагу. А што ты мне дасi, калi я знайду тваю цацку?
- Усё, што схочаш, мiлае жабяня, - адказала каралеўна. - Мае сукенкi, жамчугi, каштоўныя камянi i ў дадачу залатую карону, якую я нашу.
I сказала ёй жабяня:
- Не трэба мне нi тваiх сукенак, нi жамчугоў, нi каштоўных камянёў, i тваёй залатой кароны я не хачу; а вось калi б ты мяне палюбiла ды са мной пасябравала, i мы гулялi б разам, i сядзеў бы я побач з табой за столiкам, еў з тваёй залатой талерачкi, пiў з твайго маленькага кубка i спаў з табою разам у ложачку, калi ты мне паабяцаеш усё гэта, я ў момант скокну ўнiз i дастану табе твой залаты мяч.
- Так, так, абяцаю табе ўсё, што хочаш, толькi дастань мне мой мяч! - А сама пра сябе падумала: "Што там неразумнае жабяня балбоча? Сядзiць яно ў вадзе сярод жабаў ды квакае, - дзе ўжо яму быць чалавеку сябрам?"
Атрымаўшы ад яе абяцанне, жабяня нырнула ў ваду, спусцiлася на самае дно, хутка выплыла наверх, трымаючы ў роце мяч, i кiнула яго на траву. Пабачыўшы зноў сваю прыгожую цацку, каралеўна вельмi ўзрадавалася, падняла яе з зямлi i пабегла.
- Пачакай, пачакай! - крыкнула жабяня. - Вазьмi i мяне з сабою, мне ж за табою не ўгнацца!
Але што з таго, што яно гучна крычала ёй услед сваё "ква-ква"? Яна i слухаць яго не хацела, спяшаючыся дамоў. А пасля i зусiм забылася пра беднае жабяня, i давялося яму зноў спусцiцца ў свой калодзеж.
На другi дзень яна села з каралём i прыдворнымi за стол i стала есцi са сваёй залатой талерачкi. Раптам - топ-шлёп-шлёп - узбiраецца хтосьцi па мармуровай лесвiцы i, узабраўшыся наверх, стукаецца ў дзверы i гаворыць:
- Маладая каралеўна, адчынi мне дзверы!
Яна пабегла паглядзець, хто б гэта мог да яе пастукацца. Адчыняе дзверы, бачыць - сядзiць церад ёю жабяня. Iмгненна зачынiла яна дзверы i села зноў за стол, але зрабiлася ёй так страшна-страшна. Заўважыў кароль, як моцна б'ецца ў яе сэрцайка, i кажа:
- Дзiця маё, чаго ты так спужалася? Цi не велiкан якi-небудзь схаваўся за дзвярыма i хоча цябе выкрасцi?
- Ах, не, - сказала каралеўна, - гэта зусiм не велiкан, а брыдкае жабяня.
- А што яму ад цябе трэба?
- Ах, мiлы бацюхна, ды вось сядзела я ўчора ў лесе ля калодзежа i гуляла, i ўпаў у ваду мой залаты мяч. Я горка заплакала, а жабяня дастала мне яго i стала патрабаваць, каб я ўзяла яго ў сябры, а я i паабяцала яму, - але нiколi я не думала, каб яно магло выбрацца з вады. А вось цяпер яно з'явiлася i хоча сюды ўвайсцi.
А тым часам жабяня пастукалася зноў i крыкнула:
- Прывiтанне, каралеўна,
Дзверы адчынi!
Цi ж магла забыцца ты,
Што мне абяцала ўчора,
Помнiш, ля калодзежа?
Прывiтанне, каралеўна,
Дзверы адчынi!
Тады кароль сказаў:
- Ты сваё абяцанне павiнна выканаць. Iдзi i адчынi яму дзверы.
Яна пайшла, адчынiла дзверы, i вось жабяня скокнула ў пакой, паскакала ўслед за ёю, даскакала да яе крэсла, села i гаворыць:
- Возьмi i пасадзi мяне побач з сабою.
Яна не адважвалася, але кароль загадаў ёй выканаць яго жаданне. Яна пасадзiла жабяня на крэсла, а яно на стол пачало прасiцца; пасадзiла яна яго на стол, а яно кажа:
- А цяпер падсунь да мяне блiжэй сваю залатую талерачку, будзем есцi з табою разам.
Хаця яна i выканала гэта, але было вiдаць, што без вялiкай ахвоты.
Пачало жабяня есцi, а каралеўне i кавалак у горла не лезе. Нарэшце яно сказала:
- Я наелася ўволю i стамiлася, - зараз аднясi мяне ў сваю спаленьку, пасцялi мне сваю шаўковую пасцельку, i мы ляжам з табою разам спаць.
Як заплакала тут каралеўна, - страшна ёй стала халоднага жабяняцi, баiцца да яго i даткнуцца, а яно яшчэ ў цудоўнай, чыстай пасцельцы з ёю збiраецца спаць. Разгневаўся кароль i гаворыць:
- Хто табе ў бядзе дапамог, тым грэбаваць не варта.
Узяла яна тады жабяня двума пальцамi, панесла яго да сябе ў спаленьку, пасадзiла ў кутку, а сама легла ў пасцельку. А яно скокнула i кажа:
- Я стамiлася, мне таксама спаць хочацца, - вазьмi мяне да сябе, а не, дык я твайму бацьку пажалюся.
Раззлавалася тут каралеўна i стукнула яго з усiх сiл аб сцяну.
- Ну, ужо цяпер, паскуднае жабяня, ты супакоiшся!
Але толькi ўпала яно на зямлю, як раптам абярнулася каралевiчам з цудоўнымi, ласкавымi вачамi, якi стаў з таго часу, па волi яе бацькi, яе мiлым сябрам i мужам. Ён расказаў ёй, што яго зачаравала злая вядзьмарка, i нiхто б не змог вызвалiць яго з калодзежа, акрамя яе адной, i што заўтра яны рушаць у яго каралеўства.
Вось леглi яны спаць i заснулi. А на наступную ранiцу, толькi пабудзiла iх сонейка, пад'ехала да палаца карэта з васьмерыком белых коней, i былi ў iх белыя султаны на галаве, а вупраж з залатых ланцугоў, i стаяў на запятках слуга каралевiча, а быў то верны Гейнрых. Калi яго гаспадар быў абернуты ў жабяня, верны Гейнрых так бедаваў i маркоцiўся, што загадаў акаваць сабе сэрца трыма жалезнымi абручамi, каб не разарвалася яно ад гора i смутку.
I павiнен быў у гэтай карэце ехаць малады кароль у сваё каралеўства. Пасадзiў верны Гейнрых маладых у карэту, а сам стаў на запяткi i цешыўся, што гаспадар яго пазбавiўся ад злога закляцця.
