Вось i сёння на адным канцы "палкi" - у Маскве, людзi сурова асуджалi агрэсара, а на другiм канцы - у Вашынгтоне, людзi захаплялiся чарговым "вiдовiшчам", услаўляючы гераiзм i правiльнасць дзеянняў сваiх салдат сейбiтаў дэмакратыi.
Магутны паток iнфармацыi i дэзiнфармацыi рабiў сваю справу, узрушваючы мiльёны людзей, ствараючы неабходны кожнаму "канцу палкi" фон...
Масква насцярожылася. Дарэмна амерыканскi Прэзiдэнт назваў Расею моськам. Гэта быў усё той жа славуты расейскi мядзведзь. А з прыходам новага расейскага кiраўнiка мядзведзь набыў характар грызлi - злоснага, непрадказальнага i лютага драпежнiка...
Савет Бяспекi, тэрмiнова склiканы Прэзiдэнтам Расеi, разглядаў адно пытанне: "Што рабiць?!"
Члены Савета Бяспекi ведалi, што яны будуць рабiць, бо двух меркаванняў ужо даўно ў Крамлi не было - рабiлi ўсё тое, што загадваў Прэзiдэнт, нават калi ён часцяком памыляўся. Тады "памылялiся" за iм i ўсе дарадцы i ўся Расея. А праз некаторы час памылкi спiсвалiся на пошукi новых падыходаў у вырашэннi стратэгiчных задач, на недасканальнасць законаў, на надвор'е i на iншае...
- Сёння памылкi не павiнна быць! - пачаў нараду Прэзiдэнт. - Сёння нам зноў плюнулi ў твар, не хаваючы гэтага. Выцерцiся i прамаўчаць немагчыма - наш адказ павiнен быць адпаведным... Якiя будуць прапановы?.. Вашы? - i Прэзiдэнт глянуў на мiнiстра абароны.
Мiнiстр ускочыў з месца:
- Як загадаеце, таварыш Галоўнакамандуючы!
Прэзiдэнт зморшчыўся:
- Зноў я... А вы? Што б вы рабiлi на маiм месцы ў такой сiтуацыi?
- На Вашым месцы я нiколi не буду, таварыш Галоўнакамандуючы, але выканаць любы Ваш загад гатовы! - адрапартаваў ваенны мiнiстр.
Прэзiдэнт не здолеў схаваць самазадаволеную ўсмешку:
- Добра, добра... Ведаю... Ну а ракеты? Спадзяюся, вы не перанацэльвалi iх з буйнейшых гарадоў i важнейшых аб'ектаў у нiкуды, як намi было афiцыйна заяўлена?
- Не, таварыш Галоўнакамандуючы! Стратэгiчныя ракеты, з першага дня пастановы на баявое дзяжурства, трымаюць пад прыцэлам усю зацверджаную Вамi стратэгiчную сетку тэрыторыi верагоднага працiўнiка...
- Не верагоднага, а ўжо рэальнага! - перабiў Прэзiдэнт мiнiстра. Працягвайце, я слухаю...
Мiнiстр працягваў:
- Нашы падводныя лодкi таксама прыведзены ў стан павышанай баявой гатоўнасцi ўздоўж узбярэжжа альянсу - пуск балiстычных крылатых ракетаў гатовыя ажыццявiць у любы момант па Вашаму загаду!..
- А чым дыхае космас? - пацiкавiўся Прэзiдэнт.
- Думаю, што верагодны... прабачце, рэальны працiўнiк не дагадваецца, што нашы касмiчныя навiнкi ператвараюць iхнi супрацьядзерны славуты парасон у звычайны парасон ад дажджу.
- Ну дык што?! - абвёў прысутных запаленым поглядам Прэзiдэнт. - Абатромся i прамаўчым цi пакажам гэтай зажраўшайся дэрмакратыi, адкуль ногi растуць?! Сядайце! - задаволена кiўнуў ён ваеннаму мiнiстру. Зноў абвёў усiх поглядам i працягваў: - А што чуваць у нашым мiнiстэрстве замежных спраў?
Мiнiстр замежных спраў устаў, адкашляўся.
- Што тычыцца пачатку ваенных дзеянняў на тэрыторыi дружаскай нам дзяржавы, нiводная дзяржава-агрэсар не толькi не ўведамiла нас, але i не спрабуе тлумачыць матывы такой дзёрзкасцi нават у Савеце Бяспекi ААН. Наш запрос у дзяржаўны дэпартамент ЗША аб прычынах i мэтах агрэсii, па сутнасцi, застаўся без тлумачэння. Нам адказалi, што i Расея павiнна быць зацiкаўлена ў тым, каб дэмакратыя ўсталявалася паўсямесна, кiваючы i на нашы ўнутраныя справы...
- Та-а-к... Зразумела... Сеюць вецер... Амерыка яшчэ нi разу не ваявала на сваёй тэрыторыi - думае i цяпер адгарадзiцца акiянам. Дзiвакi! Не ведаюць, з кiм маюць справу! - раптам Прэзiдэнт змянiў накiрунак думкi.
- А як паводзяць сябе ахвяры агрэсii? - зноў звярнуўся ён да мiнiстра замежных спраў. - Якiя з iмi перамовы?
Мiнiстр адказаў коратка:
- Яны просяць дапамогi.
- I мы не можам на гэты раз iм адмовiць! - падхапiў Прэзiдэнт. - Не можам i не маем права! Нас вымушаюць!
- У нас няма з iмi агульнай мяжы... - нясмела ўдакладнiў мiнiстр замежных спраў. - Згодна мiжнародных абавязацельстваў i пагадненняў...
- Начхаць на мiжнародныя пагадненнi! - ускочыў Прэзiдэнт. - Начхаць, як i яны начхалi! Ёсць мора, па якiм нам нiхто не забаронiць плаваць, ёсць варыянты, ёсць супраць сiлы сiла!..
Пахадзiўшы, Прэзiдэнт зноў сеў на месца.
- Так! Нашым сябрам перадайце, што дапамога хутка будзе! I будзе эфектыўнай i нечаканай! Горача ўсiм зробiцца!..
Вытрымаўшы паўзу, Прэзiдэнт звярнуўся да шэфа знешняй разведкi:
- А што нашы вушы i вочы? - потым рэзка дадаў: - Чаму праспалi?!
Кiраўнiк ФСБ, хвалюючыся, пачаў:
- Я дакладваў Вам, таварыш Галоўнакамандуючы, аб актывiзацыi натаўскiх ваенных вакол аб'екта "А". Гэта ўспрымалася, як дэманстрацыя сiлы i псiхалагiчны цiск... Нават Савет Бяспекi i ў цэлым ААН...
- Ведаю! - перабiў Прэзiдэнт. - Ты пра сваё гавары, а пра ААН я ведаю не горш твайго. Якiя планы натаўцаў? На што разлiчваць?
Кiраўнiк ФСБ з неахвотай сказаў:
- Мы распалагаем iнфармацыяй, што галоўны разлiк альянсу на слабасць Расеi...
- Што?! - зноў ускочыў Прэзiдэнт. - Што?! Слабасць Расеi?! Я iм пакажу слабасць Расеi! - голас Прэзiдэнта нервова сарваўся.
Шэф разведкi ўдакладнiў:
- Яны спадзяюцца, што эканамiчныя цяжкасцi не дазволяць Расеi ўмяшацца ў гэты канфлiкт.
- Дурань думкай багацее! - недыпламатычна заўважыў Прэзiдэнт. - Так, што яшчэ ёсць у вашых запаснiках?..
Шэф разведкi выцягнуў з "запаснiкаў" наступнае:
- Ёсць дадзеныя, што ў ваенных дзеяннях на тэрыторыi аб'екта "А" прымае ўдзел сын Прэзiдэнта ЗША...
- Як?! - ледзь не крыкнуў расейскi лiдэр. - I ты гэта трымаў напаследак?! Гэта ж залатая рыбка, якую мы павiнны вылавiць! Гэта такi козыр, што i не снiлася нiкому!..
Бедная залатая рыбка, ёй павiнна было двойчы iкнуцца, бо амаль адначасова два Прэзiдэнты на розных канцах зямнога шара ўспомнiлi яе. Лепей бы яны ўспомнiлi сумны канец той казкi...
* * *
Канцлер Германii Вiлi Штоф, асцярожны i практычны палiтык, не выказваў радасцi i перад пачаткам ваеннай аперацыi. Але тады саюзнiцкая салiдарнасць прымусiла сунуць галаву ў адну запрэжку разам з астатнiмi членамi паўднёва-атлантычнага альянсу. Тады ўсё ўяўлялася больш-менш прагназуемым. Здавалася, што варта толькi ваеннай армадзе ступiць на тэрыторыю значна слабейшага працiўнiка, як той падцiсне хвост i заб'ецца ў кут, падпарадкоўваючыся чужой волi.
Цяпер жа, калi салдаты каалiцыi наткнулiся на жорсткае супрацiўленне i гiнуць на кожным кроку, калi прадстаўнiк Расеi ў ААН заявiў, што Расея захоўвае за сабой права на любыя практычныя дзеяннi, калi ў Эўропе, пад бокам у заможнай Германii, накаляецца атмасфера непрадказальнасцi i выбуховасцi цяпер Вiлi Штоф ацанiў усю безадказнасць заакеанскага апякунства. Ён i да гэтага ведаў, што Амерыка ўкладвала ў ваенныя акцыi ля чужога парога свае даляры, а Эўропа закладвала свой лёс, не раз рабiлася заложнiцай смяртэльнай авантуры.
