На другiм баку балота, на выхадзе да поля, расьлi ўжо прыгожыя, белыя бярозы, курчавыя, з гнуткiм вецьцем i мяккiмi лiсточкамi. З iх я вязаў некалi венiкi, злучаў iх у пары, чапляў на шыю каню i з iмi ехаў дахаты. А то - як ганяў вясною цялят - лупiў з бярозаў кару - пад ёю смачны, сакаўны мязок. Я скаблiў яго i з захлёбам глытаў. Мязок, бывала, я закопваў i ў зямлю, каб ён не псаваўся, быў сьвежым на даўжэйшы час, да самага лета, калi бярозы мязгi ўжо не даюць.
Усё гэта мне цяпер здавалася такiм далёкiм, бязьмежна мiлым, будзiла ў мяне згадкi з майго маленства, такога нялёгкага, але такога шчымлiва-радаснага.
З усiм гэтым я цяпер разьвiтваўся, прыглядаўся да ўсяго, як-бы iмкнучыся замацаваць гэта ўсё ў памяцi, забраць усё з сабою.
Больш у полi я не заначую,
кiну я зялёную бярлогу:
у аддалях, цёмнай пушчы чую
сэрцам я васеньнюю трывогу.
На зямлю i лiсьце не апала,
i палi жывуць так, як учора.
Як раней, сягоньня сонца ўстала,
як раней сьвяцiлi, сьвецяць зоры.
Знаю я i лета не загiне:
прывязуць яго сяляне ў гумны.
I ня ляжа дзень у дамавiну
ён згарыць у золаце, задумны.
Але ў полi я не заначую,
кiну я зялёную бярлогу:
у аддалях, цёмнай пушчы чую
сэрцам я васеньнюю трывогу.
Ад'езд быў самым пакутлiвым. Бацька й мацi маўчалi - зьбiралi мяне ў дарогу. Зборы тыя былi самыя нескладаныя. Увесь мой скарб зьмяшчаўся ў маiм невялiчкiм, старым i мала прыгодным чамаданчыку. Усё маё было на мне - той аблезлы ад сонца касьцюм, у якiм я прыехаў, i знакамiтыя жоўтыя бацiнкi, што зьвярталi на сябе ўвагу сваiм гарадскiм паходжаньнем. Мацi ўсё нечага шукала, раздумвала, цi не забыла што пакласьцi мне. Сьпяшаючыся, стаўляла яду на стол, а мне, гледзячы, як яна ходаецца, есьцi не хацелася, i сеў я за стол толькi, каб супакоiць яе. Сястра перавязала вяроўчынай мой чамадан i паставiла яго ля парогу, на выхад. Бацька быў на двары, рыхтаваў калёсы, падмазваў колы, чысьцiў шчоткай каня - брыгадзiр, вiдаць, каб дагадзiць мне, прызначыў нам усё-ж выязнога.
Увайшоўшы ў хату, бацька коратка кiнуў:
- Конь запрэжаны...
Надыйшоў час разьвiтвацца, але мы ня ведалi як - маўчалi, i толькi, калi бацька ўзяўся за чамадан, каб яго вынесьцi, мацi, мiтусьлiвая, кiнулася да мяне, хацела абняць, але замест, каб зрабiць гэта, сумеўшыся, пачала настаўляць мяне на дарогу:
- Ты-ж прыяжджай... пiшы... не забывай нас... глядзi за сабою. Калi што трэба табе, мы прышлём.
- Мацi не марудзь. Конь стаiць.
У сенцах бацька абняў мяне. Апрача ягонага "глядзi-ж", ён, унутрана ўзрушаны, больш нiчога ня мог сказаць.
Выйшлi з сянец на двор. Бацька палажыў плашмя чамадан на калёсы. Накрыў яго сьвежаскошанай травой. Сястра накiнула яшчэ наўзьверх саматканую ў узорах пасьцiлку - гэта як сядзеньне для мяне. Мне трэба ўжо садзiцца на калёсы, але я маруджу. Выязны скоса пазiрае на нас - хто тут сядзе i ў чые рукi трапяць лейцы. Ды час быў рушыць, i сястра заняла сваё мейсца ў перадку - яна павязе мяне на станцыю. За варотамi я скочыў на калёсы i калi азiрнуўся - пабачыў мацi з хусткаю ля вачэй, а побач яе, нiжэйшага за яе, згорбленага бацьку. Яны ўсё стаялi, пакуль мы не павярнулi да коўратаў, да выезду з вёскi. Я перажываў - засмылела сэрца, што не абняў, ня прытулiў на разьвiтаньне мацi, не дакрануўся, не пагладзiў яе сьсiвелых валос.
Ля коўратаў - бачу - цэлы натоўп, пярэсты, ажыўлены, пераважна жанчыны, дзяўчаты, дзецi. Гэтыя апошнiя, як птушкi, абселi зачыненыя коўраты, нiкога ня пушчаюць. Iншыя стаяць па абодвых бакох вулiцы, нечага чакаюць. Сястра здагадалася (а мо й ведала), што гэта - провады.
- Цябе прыйшлi праважаць, - сказала i ў ейным голасе я пачуў засмучэньне.
Як толькi пад'ехалi да коўратаў, дзецi саскочылi з iх i, як саранча, абляпiлi калёсы. Дзяўчаты, свае, з якiмi я разам працаваў, у тым лiку i Агапка, загарадзiлi нашаму выязному дарогу, спынiлi яго:
- Ходу няма. Коўраты зачыненыя. Хочам выкупу. Так ня выедзеш.
Сьмяюцца.
На самай справе нiякага выкупу ня просяць, а даруюць мне на дарогу новенькi рушнiк, з прыгожа вышытымi на iм заблацьцю словамi: "Не забывай нас".
У гэтым усё: i павага, i спагада, i шчырасьць, i замiлаваньне, i нешта нявымоўна макранскае - бяда.
Сястра i я, мы зьлезьлi з калёсаў. Са мною пачалi прашчацца, жадаць мне шчасьлiвай дарогi. Некаторыя з жанок, разьвiтваючыся, сльязiлiся. Дзецi, абступiўшы, трэсьлi мяне, як свайго, за рукi, прасiлi мяне прыяжджаць да iх у школу настаўнiкам, iншыя-ж - скласьцi пра iх якi-небудзь "вершык".
Сьмела падыйшла Агапка. Абняла. Пацалавала.
- Не забудзь-жа што прасiла. I пiшы!
Нахапiўся аднекуль - тут як тут - брыгадзiр, з бутэлькай i дзьвюма чаркамi ў руцэ. Налiў сабе. Паднёс мне:
- Па аднэй, браток! На дарогу! За дружбу! За свойскасьць! I на памяць. Трымайся!
Парожняй чаркай пакружыў над сваёй галавой i, сьмяючыся, ужо да дзяўчат:
- А вам у рот i не папала, трэба было шырэй разьзяўляць!
Дзецi ўжо адчынiлi коўраты - даюць нам дарогу. Выязны рвануўся, але сястра, нацягнуўшы лейцы, супынiла яго. Я скочыў на калёсы. Лейцы адпушчаныя, i выязны, застаяўшыся, пайшоў поўным ходам. Ззаду засталiся рукi, хусткi, што няспынна нам махалi ўсьлед.
Спушчаемся на мост. Унiзе, на поплаве Дуся з гусямi. Глядзiць на нас. Я ня ведаю, цi падыйдзе яна. Прашу сястру супынiцца. Зьбягаю з адхону нанiз. Дуся разумее, ведае, што я ад'яжджаю. Хоча ўсьмiхнуцца. Я падаю ёй руку, гавару, што мне ня хочацца ад'яжджаць, а яна:
- Але ты казаў, што табе трэба. Ты-ж прыедзеш назад?
ЧАСТКА ДРУГАЯ
Iшоў дзень за днём, месяц за месяцам, а пiсьма ад сына няма - як у ваду кануў. Кожны дзень, прыйшоўшы з працы, Масей Лявонавiч правяраў падваконьнiк у сенцах, цi не паклаў туды, як звычайна паштар пiсьмо, але падваконьнiк пуставаў, i, засмучаны, Масей Лявонавiч уваходзiў у хату як ня свой. Пытаўся яшчэ ў Маланьнi, сваёй жонкi, можа яна ўзяла, прыйшоўшы з працы раней. А то здаралася, Масей Лявонавiч перапыняў на вулiцы паштара, пытаўся, можа як завалялася сынава пiсьмо ў ягонай, як кавальскi мех, губатай скураной сумцы. Паштар ласкава ўсьмiхаўся, спачуваў старому, суцяшаў, што ня сёньня, дык заўтра, а пiсьмо прыйдзе, трэба толькi ўмець чакаць.
Iшлi днi, тыднi, месяцы, паштар мiнаў хату Масея Лявонавiча, пiсьмаў на падваконьнiку ў сенцах ня клаў. У Масея Лявонавiча запала падазрэньне: пiсьмы затрымлiваюцца ў сельсавеце i яму не перадаюцца.
- Ведаю я гэтую банду, - жалiўся ён сваёй Маланьнi.
Маланьня яму нiчога не адказвала - што ёй тая "банда?"
Сэрца яе чула, яшчэ калi яна выпраўляла сына ў дарогу, што з iм нешта станецца. I от яно, вiдаць, сталася.
Масей Лявонавiч стаяў у нядзелю каля Сельпо: цiкаваў на фiнагента, свайго сваяка - цi ня ведае той што-небудзь пра сына. Калi Масей Лявонавiч улучыў момант i запытаўся ў яго, фiнагент адказаў:
- Што пытаешся? Я казаў яму... Няма чаго цяпер пытацца...
Сказаў i падаўся ў сельпо.
Пытаўся Масей Лявонавiч i ў Вяркеева, думаў можа яму сын напiсаў дружылi-ж. Вяркееў як-бы й паспачуваў Масею Лявонавiчу, але ўжо сам запыт, як вiдаць было, Вяркееву не спадабаўся.
Негаваркi наогул, Масей Лявонавiч зрабiўся яшчэ больш маўклiвым. Толькi часьцей пачаў брацца за свой кiсет - дастане з яго табаку, скруцiць папiроску, выкрасiць крэсiвам агонь, прыкурыць, зацягнецца. Свой кiсет ён заўсёды трымае за поясам, нават i тады, калi працуе. На перапынках, калi брыгада, лежачы на пракосах, адпачывае, Масей Лявонавiч, згорблены, сядзiць дзе-небудзь на воддалi, часьцей пад дрэвам, апiраючыся на яго сваёю зморанай сьпiною. У мужчынскiх жартах удзелу не бярэ. Мужчыны дзiвяцца, ад чаго Масей Лявонавiч гэтак перамянiўся. Пад'ялдыкваюць, пытаюцца, можа Маланьня разьлюбiла. Масей Лявонавiч маўчаў - кепiкi да яго не даходзiлi. А то, пакiнуўшы жарты i пад'ялдыкваньне, пыталiся - ужо сур'ёзна - што пiша з Менску сын. Масей Лявонавiч не прызнаваўся, што пiсьмаў ад сына няма, адказваў гэтак, быццам ён iх атрымлiвае:
- Што пiша? Жыў, здароў. I ўсё.
Ня было такой ночы, каб ня сьнiў сына. Сын стукаецца ў дзьверы, каб адчынiлi яму, пусьцiлi ў хату. Масей Лявонавiч падбягае да дзьвярэй, хоча адчынiць, ды ня можа адсунуць зялезны завал - цяжкi. Б'е кулакамi. Клiча на дапамогу Маланьню. Але дзьверы не паддаюцца. Сын-жа плача па той бок дзьвярэй, гаворыць: "Вы ня хочаце мяне пусьцiць. Вы ня любiце мяне. Дык я й пайду ад вас". I яны чуюць ягоныя крокi, як ён адыходзiць. Просяць вярнуцца. Але крокаў больш ня чуваць, i яны, балесныя, бездапаможныя, ня ведаюць, што рабiць, пачынаюць сварыцца, упiкаць адзiн аднога за няўдачу.
Iшлi днi, iшлi месяцы i ў нейкi дзень паштар паклаў на падваконьнiк пiсьмо. Масей Лявонавiч, заўважыўшы, баяўся браць яго ў рукi, нiбы яно магло абпячы. Нёс у хату асьцярожна, баяўся пакамечыць. Палажыў на стол. Не адкрываў. Прачытаць яго ён усё роўна ня можа - з такой мудрасьцяй ён не спазнаўся. Трэба чакаць, пакуль прыйдзе дачка - адзiны, што застаўся ў хаце, грамацей. Масей Лявонавiч усё-ткi не ўцярпеў - адкрыў i быў надта зьдзiўлены: у канвэрце быў усяго маленькi лiсток, сьпiсаны толькi з аднаго боку. Паклаў назад у канвэрт - да прыходу дачкi.
