Владимир Дубовко - Пялёсткi (апавяданнi на белорусском языке)

I дажылi кветкi, прыносячы асалоду ўсiм, аж да канца сакавiка месяца.

Прыйшлося мне, у сваю чаргу, быць адказным дзяжурным на кухнi. Працуючы там, я некалькi разоў хадзiў i падкладваў дровы ў сваю печ, каб трымалася цеплыня. Пад самую ранiцу, гадзiны за паўтары да раздачы снедання, кухар папрасiўся ў мяне:

- Дазволь, я пайду пасплю гадзiнку якую ў цябе!

Не хацелася мне пускаць яго.

- Ты мне кветкi памарозiш!

- Я буду дровы ў печ падкладваць, - дакляраваў кухар.

Што зробiш, прыйшлося дазволiць.

...Калi я пайшоў будзiць кухара, бачу, што з майго комiна не дым, а пара iдзе: апошняя цеплыня выходзiць. Пастукаў у дзверы. Адчынiў ён. Я першым чынам да кветак... Нахiлiлi галоўкi... Я да вядра з вадой, каб папырскаць iх - кубак у вядро не лезе, лёд ледзьве не ў палец таўшчынёй паверх вады... Падкладваў дровы кухар!

Так i загiнулi мае кветкi...

Цяжка ўявiць, якi гвалт быў увечары, калi людзi прыйшлi з работы!

Усю вiну клалi на мяне:

- Навошта ты таго кухара пусцiў...

Кожны шкадаваў аб сваiм. А я - дык аб тым, што не стала каму вiтаць мяне i цiхенька-цiхутка нагадваць мне песеньку, якую калiсьцi спявала мацi... Гэта ж яны, мае кветкi, падавалi сваiмi пялёстачкамi гукi ўцехi, надзеi, наступнай радасцi i, з'яднаўшыся з галасамi кветак майго сэрца, стваралi такую чароўную мелодыю...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

А сам я i сёння згадаў пра вас, браткi, бо такiя самыя, мiлыя майму сэрцу сiнявокiя браткi я сустрэў у сябе ў Беларусi.