1000 yıl önce Hıristiyan zanaatkarlar tarafından yapılan taş duvarın üzerinde sessizce oturdular. Şimdi onların torunları eşyalarını aceleyle topluyorlardı ve geri dönülemez biçimde çökmekte olan Osmanlı İmparatorluğu'ndaki ana topraklarını terk ediyorlardı.
Simon, bir ustanın yardımı ile birkaç haftada titizlikle yaptığı haçı çıkardı. Annette'in boynuna astı ve vedalaştı:
– Bu senin için. Her zaman seninle olacağım.
Annette'i uzun süre izledi. Kız arkasını dönmedi. Babacan bir karaktere sahipti ve Anadolu ve Mezopotamya'nın halklarının insanlık trajedilerinin fısıltılarının ve inlemelerinin duyulacağı geleceğe doğru baktı.
Iğdır Boarding 14.45/ 4th of June 2021
Uçağa biniyorum. Hedef Iğdır: Ermenistan, Azerbaycan, İran ve Türkiye sınırıdır.
Kocam burada. Bu seyahatten pek heyecanlı değil! Boş meraktan ve beni kaybetme korkusundan, benimle uçuyor.
Koltuklarımızı bulup kemerlerimizi bağlıyoruz. Kabinde bir sürü çocuk var ve hepsi sebepsiz ağlıyor, sadece iki kelime söylüyor «anne, baba!».
Ebeveynler, başlarını okşayarak, boşuna onları sakinleştirmeye çalışırlar, çocuklar durmadan ağlarlar.
Bu bize garip geliyor, fakat uçak havaya kalktı. Rotamız Ararat.
Boş koltuk hiç yok. Bu uçuş sadece haftada iki kez yakalanabilir.
Yanımızda rengarenk başörtüsü takan orta yaşlı bir kadın oturuyor. Duygularında sessiz ve ölçülüdür.
Bir saatten biraz fazla geçti. Zaman, çocukların gözyaşlarının altında uçar.
Aniden Melekler İmparatorluğu kitabını hatırladım ve kocama dönerek, uçakların kazasında ağaçların dallarına sıkışan vücut fragmanlarından ve nesne parçalarından bahsediyorum.
Sözlerimden korkuyorum. Kocam, Fransız yazarın kitabındaki olaylara benzer belgesel kronikleri anlatıyor.
Nefes almakta zorlanıyorum ve bu düşüncelerden vazgeçemiyorum. Bir çocuğun ağlaması çığlığa dönüşüyor.
Aniden uçak sallandı: keskin bir şekilde sola, sonra sağa doğru eğildi. Kabinde ciyaklamalara ve çığlıklara, çatırdayan plastik ve çıngırdayan metal eşlik ediyordu. Ve böyle birkaç kez daha.
Yanımda panik içinde oturan bir kadın ön koltuğa tutundu. Kocam bizi sakinleştirmeye çalışıyor. Sonra elimi tutuyor ve susuyor. Düşüyoruz. Uçak burunu eğilir ve serbest düşüş hızı yüksektir.
Alçak irtifalarda bir yerde pilot kontrolü ele alır ve rotasını düzeltir.
Tekrar yükseliyoruz!
Her zaman yanımda taşıdığım İkon'u uçuşun sonuna kadar ellerimde tutuyorum. Baş melekler Mikail ve Cebrail'den inene kadar bize eşlik etmelerini rica ediyorum.
On dakika içinde sert bir iniş yapıyoruz.
Yaşasın! İğdir havaalanındayız! Ve işte O: Ararat!
Düşler, gerçekler, hayaller ve bulutlara düşmemiz aklımı salladı…
Kiralık arabamıza bindik ve yaptığımız ilk şey öğle yemeği için şehre gitmek. Gerçekten yemek yemek ve Yaşamı kutlamak istiyorum! Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyor…
Bugün bize gündelik ekmeğimizi ver. Bize karşı suç işleyenleri bağışladığımız gibi sen de bizim suçlarımızı bağışla. Ayartılmamıza izin verme, kötü olandan bizi kurtar.
Bible
Simon bir süre kaçmayı ve gizlice at arabasına saklanmayı düşünüyordu. Manastırın taş çiti yerinde olmak ona cevabı verdi.
Baba ve kardeşlerin düşünceleri onu eve geri döndürdü.
Kapıyı açtıktan sonra, Simon uzak kütüphanede babasını fark etti.
Babasını uzaktan gözlemleyen Simon, Osmanlı İmparatorluğu haritasını incelediğini, noktaları karşılaştırdığını ve Urartu Krallığı Haritası üzerinde notlar aldığını gördü. Vardan masayı işaret etti ve Simon itaatli bir şekilde geniş odaya girdi.
– Urartu hakkında ne biliyorsun? … Nairi?
Simon sessizdi. Tarih derslerinde bazı medeniyetler ve Kadim Halklar Konfederasyonları hakkındaki hikayeleri dinlemediği veya dikkate almadığı için utandı.
Bölümleri hatırlayarak, Baba'nın Pers, Asur ve Bizans ile ilgili hikayeleri aklında kaldı.
Simon üzgün bir şekilde sessizdi.
– Urartular bizim atalarımızdır… Asur ile savaşlarda yenildiler, baba çocuğun omzuna dokundu,
– Bölgede nüfuz mücadelesinde her iki medeniyet de yenilmiştir. Yeni oluşumlar halinde eridiler. Anlaşmaya varılamayan ayrı etnik gruplar ve büyük mimari, Persler, Moğollar ve Türk kabileleri tarafından parçalandı.
Konuşmanın nereye gittiğini anlayan Simon, neredeyse fısıldayarak itiraf etti:
– Annette’ler bu gece gidiyor…
"Biliyorum," yanıtladı baba sakince.
Bir sonraki haritayı çıkardı ve oğlunun önünde açtı.
"Bizans Haritası," diye fısıldadı Simon.
– Doğu'da ciddi savaşlar oluyor. Asla pes etmeyeceğiz ve korkak köpekler gibi kaçmayacağız, – durdu, birkaç noktayı işaret etti, – Doğru zamanda çevredeki sakinleri tünelden geçerek Karadeniz'e yönlendireceksin. Yenilgimiz durumunda, Kırım'a ulaşmaya çalışın. Bu gece, sana tünele giden yolu göstereceğim.
Simon sessizce kütüphaneden ayrıldı. Babasının söylediklerinin ciddiyetini anladı. 12 yaşında bir genç çocuk olarak korkmuyordu. İyinin herhangi bir kötülüğü yenmek zorunda olduğu Efsanelere ve Masallara inanıyordu!
Haritalar ve Manastır planı ile bire bir kalan Vardan, savunmayı güçlendirme planını düşünüyordu.
Ahşap sandalye arkasına yaslanarak gözlerini kapattı. Çocukluk ve gençlik anıları hafızasında uçuşuyordu. İki aile ve kuzen arasındaki rekabet: gençlik çatışmaları ve şu an telaş içinde, Manastırın diğer tarafındaki arabaya sandıkları koyması…
Raul'un herkesi aşma konusundaki tutkulu arzusu, Osmanlı ordusunun bir haritacı olarak uzun yokluğuna dönüştü.
Şimdi bütün bunlar anlamsızdı: kıskançlık, rekabet, kibir başka bir terazi kasesindeydi.
Ortak Tehdit, serin bahar havasında medeniyet savaşlarının hayaleti gibi uçuyordu.
Üçüncü gün askeri firkateyn Konstantinopolis'e doğru yola çıktı.
Raul, kendi kabininde haritayı inceliyordu ve İngiliz devriyesinin Dardanelles’e gördüğü yerleri küçük işaretler yaptı.
Kapı aniden açıldı ve Kaptan içeri girdi. İlk defa bu kadar kaba bir harekette bulunmuştu.
– Bekleyemeyiz! Fransızlar yolda ve İngiliz kolonilerinden gelen yardımlar her geçen gün artıyor.
– Tek bir plan var: Burnu dolaşıp gecenin karanlığında sessizce ilerlemek. Hafif rüzgarın altında bizi bulut gibi götürecek ve orada Boğaz'a varacağız!
Bosphorus hala Türk birliklerinin kontrolündeydi.
– Yarın gece ikide!
Kaptan haritaya baktı ve kabin kapısını açık bırakarak güverteye çıktı. Yunan kanından, Ortodoks inancındandı ve Konstantinopolis'teki Fransız Deniz Kuvvetleri'nde eğitim görmüştü.
Bu askeri maceralar 400 yıl önce enkaza dönen Bizansın başına gelenler gibi ona tamamen anlamsız geliyordu.
Türkçe konuşan denizciler düşünceleri böldü.
– Gevezelik etmeyi kesin! Siz erkeksiniz!
Raul sırıttı.
Sık sık gereksiz boş konuşmalar duyuyordu. Osmanlı gemilerinin bileşimi Türk denizciler, topçular, yardımcılar ve aşçılardan oluşuyordu. Hiçbir anlamı olmasa bile sürekli bir şeyler hakkında konuşma ve bir şeyler tartışma ihtiyacı hissediyorlardı.
"Doğaları böyle…" – diye düşündü Raul.
Rum ve Ermeni komutanlar aralarında strateji ve kişisel hesaplarda farklılıklar vardı.
Bu defa herkes bir konuda hemfikirdi: sessiz bir gecede, hiçbir İngiliz çölde bir serap gibi görünen hayalet gemiye pürüzsüz dalgalar üzerinde ateş edemeyecek. Yüzlerce yaralıyla Akdeniz'den çekilen yalnız bir gemi kimin umurunda.
Raul yatağa uzandı. Evini ve taş duvarları ile manastırı hayal ediyordu. Şimdi onun bahçelerinde olmak istiyordu, yabani limon ağaçlarının altında her şey inanılmaz derecede sakin görünüyordu! Orada ilk kez seviştiler … O anlar artık uzak bir masaldı veya belki sonraki günlerde yakın bir efsane olacaktı.
Vardan ile olan kavgayı hatırlayarak, Raul uykuya daldı. O kızı için her şeyi yapmaya hazır olduğunu ve onun kendi seçimini sadece kabul ediyordu.
Soğuk bahar gecesinde geminin gövdesine çarpan karanlık dalga sesleri duyuluyordu.
Raul
