class="p1">Doğrudan da, mən vaxtın əvvəlinə 20 dəqiqə əlavə etmişdim ki, sonra gəzməyim ikinci hissəni. Bunu Rozaya deyəndə, ucadan güldü.
– Vallah, lap körpə uşaq kimi edirsiz! Artıq başlamısınız mənə görə adət etdiyiniz rejimi dəyişməyə!
– Yox, Roza. Düzü, çoxdan istəyirdim keçəm bircə rejimə.
– Yaxşı, iti addımla yeridiyiniz zaman bir-iki dəfə dayanıb ətrafa baxmağınız necə? Əvvəllər sizin belə etdiyinizi görməmişdim!
– Dayanmışdım? – guya təəccübləndim.
– Azından, iki dəfə.
– Adətən, dayanmıram! Düzü, cavabsızam, bilmirəm, niyə dayanmışdım.
– Deduktiv metodlarla hesablasaq, heç də çətinlik çəkmərik, taparıq səbəbini! – dedi zarafatla. – Xüsusən də, tez-tez boylanmağınızı nəzərə alaraq!
Roza susdu. Ona baxırdım. İlk baxışda, az qala yeniyetmə təəssüratı bağışlasayırdı. Yaxşı fiziki formada olması onun neçə yaşı olmasını anlamağa imkan vermirdi. 20 də demək olardı, 30 da. Bəlkə də, bir az da çox. Göy səmanı xatırladan gözləri, nazik dodaqları, zərif üzünə yaraşıq verirdilər. Balaca burunu vardı, həddindən çox balaca. Əgər, Rozada eyib gəzmək istəsəydik, burnunun balacalığını qoymaq olardı ortaya.
– Riyaziyyatçılar öz dəqiqlikləri ilə nəyisə gizlətmək şansı vermirlər meydanda olana. Yəqin, müəlliməsiniz!
– Elə də demək olar. İnstitutda işləyirəm, amma, müəllimə deyiləm. Fizika-riyaziyyat üzrə iş aparıram.
Beləcə, bir saatdan çox oturduq parkda. Artıq, tanışlığımız lap köhnə dostların tanışlığını xatırladırdı.
– Çıxıb getmək arzusu ilə yaşayıram, – dedi Roza. – Nə vaxt ki, oluram Moskvada, Minskdə, qayıtmaq istəmirəm. Amma, neynəyəsən, ev-eşik, işim-gücüm! Onsuz da gedəcəm. Ən böyük arzum və niyyətim budur, müdafiə olum, gedəcəm. Dəyişəcəm institumu. Oradaca rəfiqəm işləyir, kömək edəcək, danışmışıq hər şeyi.
– Əlbətdə, böyük şəhərlərdə gün-güzaran qurmaq, qabağa getmək imkanı da çoxdur.
– Bir halda ki, oğlum da orada oxuyur. Ümid edir ki, gələcəm, birgə yaşayacağıq. – Rozə mövzunu dəyişdi.
– Gündə bura gəlib bir neçə km keçməyə sizdə ciddi sədəb var, ya, elə-belə?
– Roza, ola bilər, bir-birimizi riyazi dillə desək, “cəm şəklində” görməyək, “sən”lə danışaq?
– Hə, nə olar!
– İlk növbədə oturaq işim olduğu üçün, və əlbəttə, belə işin nəticəsini aradan qaldırmaq üçün.
İşim-sənətim barədə danışdım. Nə qədər mənə yüngül idi Roza ilə söhbət etmək, soruşmaq, cavab vermək. Sanki, onu yüz il idi tanıyırdım…
O gündən Roza ilə, demək olar ki, az qala hər gün görüşürdük. Yavaş-yavaş dostluğumuzun statusu böyüyüb elə həddə çatdı ki, görüşməyimiz qanuna çevrildi. Artıq, istədiyimiz yerə vədələşirdik. Görüş vaxtlarımızı intizarla, bəlkə də həyacanla gözləyirdik, – desəm, yəqin səhv etmətəm. Artıq, dostluq-tanışlıq münasibətlərimizin öz adiliyini itirdiyini, böyüyərək gözəl, həm də, bir-birini tamamlayan hisslər müstəvisinə köç elədiyini hər ikimiz gözəl başa düşürdük. İki yaşlı insanın reallığa münasibəti cavanlığın şıltaqlığından yüksəklərdə dayanmışdı. Hər ikimiz gəncliyin şirin naz-qəmzəli çağını çoxdan arxada qoymuşduq və sərbəst, real həyatımızı yaşayırdıq.
Bəzən Rozanı işindən evinə də aparası olurdum. Çox vaxt tək olmurdu, gözəl boy-buxunlu, uzun saçları olan bir rəfiqəsi qonşuluqda yaşadığı üçün işdən birgə çıxırdılar. Həmişə də mübahisə edirdilər. Mənə elə gəlirdi ki, Rozanın bu rəfiqəsi bizim Roza ilə bir yerdə olmağımıza, tənha qalmağımıza hər vasitə ilə mane olmağa çalışırdı. Bir dəfə, axşam gəzintisində onun kimliyi barədə soruşdum.
– Kрасивая стерва – gözəl …zibil – dedi Roza. – Elə gözəlliyin qabağında xasiyyəti çox pisdir.
– Rəfiqənin gözəlliyini xüsusi vurğuladın. Düşünmürəm ki, sən həsəd aparırsan ona!
– Əlbətdə yox! Mənim ona həsəd aparmağıma səbəb yoxdur. Nə isə… Bəzən, çox gözəl olanlara yazığım gəlir!
– Başa düşmürəm sözlərini! Niyə, nə səbəbə?
– Heyf, indi qaranlıqdır. Yoxsa, qocaları göstərərdim sənə, misal üçün. Bax hansısa bir qocaya, qarıya. Üz-gözlərinə nəzər sal. Bəzilərinin qaşı-gözü üzünün qat-qat qırışlarının içində itib. Kim bilir, bəlkə bu qarı cavanlıqda ən gözəl qadın olub. Amma, elə qoca görmək olar ki, üz-gözü-bədəni heç də bu qədər pis günə düşməyib. Demək, qocalıq hamıya yaraşmır. O gözəlliyi, gümrahlığı saxlamağa nəsə başqa şey gərəkdir.
– Məni qorxutma qocalıqla, Roza!
– Sən qocalmayacaqsan, sən həmişə belə cavan olacaqsan! – dedi Roza.
Axşam gəzintisi üçün yeganə yer olan şəhər bələdiyyəsinin qabağındakı meydan yavaş-yavaş boşaldı. Biz də ayağa durduq.
Küçə fanarlarının qaranlıqları yaran işığında Roza cazibədar görünürdü. Gözəl bədən forması, dik duran sinəsi bu yarımqaranlıqda tunc heykəli xatırladırdı. Mən onun hərdən uşaq tək söylədiyi boşboğazlıqlara maraqla qulaq asaraq düşünürdüm.
Nə qədər fərqli idi həyatlarımız, həyata baxışlarımız! Çox vaxt hər deyilən sözdə məna axtarmışam, səbəbini anlamaq istəmişəm. Sürüşkən buzun qorxulu olduğunu bilə-bilə çıxmışam buzun üstünə, yıxılmışam. Yıxılanda sözümü, iradımı buza, qışa, bəxtə, nə bilim nəyə dediyim anlarım çox olub. Keyfim olmayıbsa gülməyi bacarmamışam. Roza isə belə deyildi. Hər şeyi reallıqla, uşaq sadəlöhvlüyü ilə, yalan və məkrdən uzaq formada qəbul edə bilməsi, bu reallıqlardan lazımınca pozitivlik tapma bacarığı nə qədər xoş idi! Bu insan xoşbəxtliyin müvəqqətiliyini, axarlığını qəbul etmirdi. Mümkün olanlardan sevinmək şansı tapmağı bacarırdı Roza.
Qoluma girdi.
– Daha qaranlıqdır. Əgər kimlər tərəfindən tanına biləcəyimiz qorxun varsa, artıq qorxu yoxdur.
Sağ böyrüm od tutub yanırdı. Sözlə ifadə edə bilməyəcəyim sirli və incə bir hiss bürümüşdü bədənimi. Qucaqlamaq, sinəmə sıxmaq kimi dəli arzular oynayırdı başımda. Amma, olmazdı, tez idi. Az-çox xasiyyətini başa düşmüşdüm, tələsmək, artıq hərəkət etmək onu incidə bilərdi. Məntiqi sonluq onsuz da yolumuzun üstündəydi. Haradasa intizarla bu məntiqi sonluq bizi gözləyirdi, salamlamaq üçün.
Bir aydan çox keçmişdi tanış olduğumuz gündən. Növbəti dəfə onu evlərinə gətirmişdim. Yerdən ikinci mərtəbədə yerləşən mənzilini göstərsə də, içəri girməmişdim. Neçə vaxt idi bəhanə gəzirdim ki, mənzildə olum. Və təsadüf mənə yetirdi bu imkanı.
Binanın girəcəyinin qarşısında Roza maşından düşdü. İlk addımı atmaq istəyirdi ki, “ax, vay!” deyərək maşına söykəndi.
– Dayan, – dedi mənə, – deyəsən, gözləməli olacaqsan. Ayağım yaman büdrədi, pis ağrı var. Ayaqqabının dabanı qopdu.
Yaxınlaşıb qolundan tutdum. Bir-iki dəqiqə keçdi. Deyəsən, ağrı keçmirdi.
– Roza, ağrı güclüdürsə iş uzana bilər. Burada ayaq üstə nə qədər duracağıq?
– Bəs, nə edək? Yerimək çətindir, 5-6 dəqiqə dayanmaq lazımdır.
– İki yolumuz var: ya, oturaq maşına, ya da ki…
– “Ya da ki” – nə?
– Ya da ki, bax belə! – sınmış dabanı qoydum cibimə, Rozanı aldım qucağıma, cumdum binanın girişinə. İlk əvvəl, Roza qıçlarını etiraz əlaməti tək oynatsa da, bir an keçməmiş qollarını keçirtdi boynuma. Birinci mərtəbəni keçmişdik ki, daha dözə bilmədim. Dodaqları düz çənəmin altında durduqlarından, özümü unutmuşdum. 3-4 sm məsafə! Yapışdım onlara. Necə də şirin idi Rozanın dodaqları. Məst olmuşdum. Beləcə, ikinci mərtəbədə, mənzilin qabağında bu vəziyyətdə nə qədər dayanmışdıq, bilmirəm! Handan-hana, Rozaya çatdı ki, içəri girməmişik.
– Ay mənim ağılsızım, yerə qoy məni, qapını açım! – dedi.
– Yox, elə beləcə aç! – dedim və yenə yapışdım dodaqlarına.
Qucağımda eşələnib, sumkasından açarı çıxartdı. Elə bu vəziyyətdə də qapını açdı. İçəri girdik. Qapını ayağımla itələyib bağladım. Roza çantasını
