yolundan eylədim, axı, bir il keçəcək, iki il keçəcək, nə düşünəcəksən mənim barəmdə? Peşimançılıq hissi düşəcək qəlbinə. Mən sənə nələri verə bilərəm burada qalsan? Hətta, hər qadının ön arzusu olan ailə qurmağı belə, mən təklif edə bilmərəm sənə.
– Ailə qurmaq barədə, biz səninlə məsələmizi çoxdan həll etmişik. Mənə ərə getmək lazım olsaydı, indi yüz hoqqadan çıxardım, çalışardım səni yola gətirim. Bax, sualıma cavab ver. Mənim xoşbəxt yaşamağım, sevinməyim kimlərə lazımdır? Üç nəfərə! Birincisi mənim özümə, ikincisi oğluma, üçüncüsü, sənə! Vəssalam! Bu üçlükdən mən öz xoşbəxtliyimlə, bu günkü günümə razıyam, mən xoşbəxtəm! Oğlumu götürək, əgər ondan sual etsək, o deyəcək: “Əziz anam, əgər sən özünü xoşbəxt sayırsansa, mən şadam!” Sonra götürək sənin fikrini. Mənə elə gəlir ki, mənim belə halda “mən xoşbəxtəm!” deməyim ilk növbədə, səni qane etməlidir. Çünki, bu xoşbəxtliyi ikimiz birlikdə qazanmışıq. Kənarların ünvanıma nəsə deyəcəkləri məni narahat etmir. Mən səninlə xoşbəxtəm, bu isə, ən başlıca məsələdir. Bununla yanaşı, biz real baxmalıyıq həyata: mən bilirəm ki, getməliyəm. Və bilirəm: biz görüşəcəyik! İmkan düşəcək, mən gələcəyəm. Sənin də mənim yanıma gəlməyin mümkün olacaq.
Sadə arqumentlərlə gözəl danışmağı bilirdi Roza.
Xoşum gəlməyən, daha doğrusu, az qala mənə “od vuran” bəzi ədəbiyyat qəhrəmanları var ki, heç vaxt onlara oxşamaq istəməzdim. Birisi Qonçarovun “Oblomov” romanında əsil məhəbbəti qiymətləndirə bilməyən, “suya axıdan” Oblomov olub. İkincisi isə, elə həmin yolu təkrar edən Rudin (“Rudin” romanı, İ. Turgenev) olub. Hər ikisi özlərini əsassız filosof sayağı apararaq, saf sevgini, gözəlliyi, dəlicənə sevməyi bacaran qadın ürəyini dəyərincə anlaya bilməyiblər. Bunları düşünüb, “oblomov”çuluq etdiyimdən utandım. “Bəlkə, dilə tutum, heç yerə getməsin?”-düşündüm. İnanırdım ki, yola gətirə bilərəm. Məni nə qədər sevdiyini bilirdim. Bax, elə, ona görə də onun arzularına qəsd etmək istəmirdim. “Qal!” desəydim özümün öz gözümdə, eləcə də əvvəlki sözlərimin qiyməti nə olardı? Bir də, inanırdım ki, bu gediş son deyil.
Roza yenə danışdı:
– Hər gün sənlə görüş vaxtımızı gözləyirdim… Necə də şirin idi gözləmək! Gəncliyimdəki kimi. Gözüm yollarda, ürəyimdə həyacan qarışıq sevinc! Məgər, bu deyilmi xoşbəxtlik? Bu sevincin, fərəhin gücü qarşısında mən günü-gündən gəncləşirdim, bəlkə də uşaqlaşırdım. Gözləyirdim ki, sən təəcüblə mənə: “sən necə də gənc imişsən, Roza!”– deyəcəkdin, – Roza gülərək sözünü qurtardı.
– Sənin od yağdıran, səmaya oxşayan göy gözlərini, günü-gündən çazibə gücünü çoxaldan al yanaqlarını, ballaşan dodaqlarını öpdükcə, od püskürən qaynar vulkanı xatırladan gözəl bədənini hiss etdikcə mən özüm cavanlaşmışam. Mənim bioloji təqvimim öz xronologiyasını gəncliyə istiqamətləndirmişdi. Günü-gündən çicək açan Rozam, səninlə yanaşı təqvim çoxdan öz əhəmiyyətini itirib mənim üçün.
Son həftəmiz ağır keçdi desəm, yumşaq alınar. Mənəvi yük, “axı, biz ayrılırıq” fikri tam almışdı bizi əlinə. Demək olar ki, vaxtımızın hər sutkaya 5-6 saatını çıxmaqla, bir yerdə olduq. Sanki gələcəyin, bizi gözləyən ayrılığın əvəzini bəri başdan çıxmaq istəyirdik.
“Xoşbəxtliyimizin son həftəsi!” – adlandırdı Roza son həftəmizi. Tam razı idim bu ifadəylə.
Axır, bu son həftə də sona çatdı.
Budur, hava limanındayıq. Gah ayrılığı reallaşdıran, gah da insanları birləşdirən sirli, şirin bir məkan. Hava limanı – görüş yeri. Hava limanı – ayrılıq məkanı…
– Əzizim, əlvida! – pıçıldadı, arxaya döndü.
– Yaxşı yol, Roza, unutma məni, – sakit səslə desəm də, alınmad. Həyacanımı, qəmli olduğumu gizlədə bilmədim. Roza yaxşıca eşitdi qəmli pıçıltımı.
İki addım atdı, ikicə addım da atsaydı, qeydiyyat xəttinin arxasında olacaqdı. Dayandı. Qayıdıb üstümə cumdu. Göz yaşlarından islanmış dodaqları dodaqlarıma yapışdı. Xeyli beləcə qaldıq.
– Mənə çətin olacaq sənsizlik, əziz Rozam! – dedim.
– Mənə də, əzizim!..
Son dəfə vidalaşaraq əlini yellədi. Uzaqlaşdı, əridi, yox oldu. Həyatıma necə gəlmişdisə, eləcə də getdi. Düşündüm ki, hökmən hər ayda bir iki dəfə gələcəyəm hava limanına. Gələn təyyarələri qarşılayacağam. Birdən möcüzə baş verər…
…Havada kiçik nöqtəyə dönən təyyarənin dalıyca nə qədər baxdığımı deyə bilmərəm. Axır, yadıma düşdü ki, maşına minib evə qayıtmaq lazımdır. “Bəli, nə olar? Getdi Roza, yaxşı yol! Həyatı uğurlu osun! Bu gün üçün qurtardı söhbət!” Özümü sakitləşdirmək üçün: “…Biz hökmən görüçəcəyik” – düşündüm. Yəqin ki, bu sözlərlə ürəyimi, düşüncəmi, şüurumu sakitləşdirmək, reallığa qaytarmaq istəyirdim.
Telefonuma mesaj gəldi: “Əzizim! Sevirəm, sevəcəyəm! Sənə bu sevgim həyatımın sonuna qədər mənimlə olacaq, son nəfəsimə qədər!”
Üz tutdum 300 m aralı saxladığım maşına tərəf. Nədənsə addımlarım çətin atılır. Elə bil, gündə 5-6 km qaçan mən deyiləm. Birdən, mən başa düşdüm yorğunluğumun səbəbini: mən qayıtdım son illərdə unutduğum yaşıma.
Ömrüm, bədənim, şüurum son 5-10 dəqiqə ərzində haradasa, 10-15 il sıçrayış edərək, gəlib qanuni öz 56 yaşımın üstündə dayandı. Yarım saat qabaq, dünən, bir il qabaq mən ilişib qalmışdım gözəl gəncliyin son mərhələsini xatırladan bir dövrdə, uzağı, 35-40 yaşlı idim, Roza ilə həmyaşıd idim. Hətta, bəzən ikimiz də, daha da arxaya qayıdırdıq, 20-25 yaşa! Daha qayıda bilməyəcəm o yaşıma. Təkrar olunmayacaq o qayıdış! Artıq, 56 yaş yenə tutdu yaxamdan, bir daha buraxan deyil.
Bunu dəqiq başa düşdüm.
Gecə qaranlığında yanan saysız hesabsız yol fənərlərinin işığı ətrafa xüsusi gözəllik versə də, görmürəm bu gözəlliyi. Yeridikcə, çevrilib arxaya baxıram, ilk dəfə parkda Pozanı axtardığım gün kimi. Ürəyim şüurumun düşünmədiyi ümüdlərlə pıçıldayır: “Bəlkə minməyib Roza təyyarəyə, bəlkə, arxamca gəlir Roza?!” Sonra başımı qaldırıb göyləri çil-çırağa döndərən ulduzlara baxıram.
Haradasa, oralarda balaca bir nöqtə var, saatda 1000 km məndən əks tərəfə hərəkət edən, Rozanı məndən uzaqlaşdıran nöqtə…
