Сяргей Балахонаў - Пятнаццаць лішніх хвілін

— Але, — наважыўся бялявы румяны дзяцюк з касаватым правым вокам, — нашай віны тут мала. Ня мы — дваццацігадовыя хлапцы — прасралі Беларусь каншахтамі зь немцамі ў 1918-м, вычэклівымі пераміргваньнямі з палякамі ў 1919-м, садомскімі муськамі-буськамі з бальшавікамі да і пасьля... Нам давялося адно ўзяць гатовае й казаць, што йдзе барацьба за ідэалы. Як глыбей схавацца.

— Ты сьмелы, дзядзька, — усьміхнуўся Барыс, — бо ня кожны здатны так годна прызнаць свой страх. Праўда, Нкус?

Ён зірнуў на свайго настаўбурчанага вэрбоўшчыка. Той, нібы кіслай капусты пад’еўшы, крывіў морды ды дзьмуў раз-пораз сабе ў нос.

— Праўда, Нкус? — настойліва перапытаў Аляксючыц.

— Да чаго ты хочаш вабшчэ? — знэрвавана аскіразнуўся Галінкоўскі. — Зачэм быць такімі дуракамі? Пайміця, пустагаловыя (я ня ймею ў віду прысутствуюшчых тут савецкіх падпольшчыкаў і парцізан), сюда вярнёцца наша страна Расія. Абязацельна. I ваздаст усем па заслугам. Бойся, ня бойся, а адвячаць за ізьмену усё раўно прыдзёцца. Пятлей на шэі. Таварышчы парцізаны, ну застрэліця жэ ў канцэ канцоў этага ў.бка.

— Цішэй, — уладна грымнуў голас Аляксючыца. — Сьцеражэцеся бязглузьдзіц. У мяне пад сьпінжаком два паясы выбухоўкі й гранатаў. Хто ня хоча пражыць яшчэ пятнаццаць лішніх хвілін, хай страляе.

Усе маўчалі. Усе па-ранейшаму маўчалі. За вокнамі гулі машыны й матацыклеты. Дзьве роты войскаў SS вярталіся з супрацьпартызанскай апэрацыі. За апошняй машынай, прывязанае вяроўкай, валаклося ў дарожным пыле мёртвае дзявочае цела.