Мужчыны выпiлi, жанчыны зрабiлi па глытку i пайшлi танчыць, афармiцель застаўся адзiн. Аркестр iграў без напругi.
Праз хвiлiну афармiцель курыў на ганку.
- Як? - спытаўся Малы чалавек.
Афармiцель глянуў на неба.
- Iдзi да рэчкi, там будзе лодка - пераедзеш на другi бераг. Тут два крокi да рэчкi, а там два крокi да гатэля. У гатэлi лепш, там бар i рэстаран.
Афармiцель праз сквер спусцiўся да Свiслачы. Каля берага стаяў човен. Побач па пояс у вадзе стаяў чалавек i намыльваў галаву. Ён паклаў мыла ў човен i сказаў да афармiцеля:
- Сто гадоў не купаўся, а тут узяў човен напракат i не вытрымаў. Вось як, а вада цёплая-цёплая, нiбыта ў дзяцiнстве.
Ён зайшоў у ваду па грудзi i нырнуў. Вынырнуў ён далёка, афармiцель засумняваўся, што гэты чалавек сто гадоў не плаваў. I мыла ў яго адкуль?
- А мыла ўзяў у рэстараннай прыбiральнi, - крыкнуў чалавек з сярэдзiны Свiслачы. - Сто гадоў не краў, а тут не вытрымаў.
"Колькi ж ты жывеш на зямлi, калi апошнi раз купаўся ажно сто гадоў таму?" - падумаў афармiцель. Ён спадзяваўся пачуць адказ, але чалавек выйшаў з вады i загаварыў пра iншае:
- Заўсёды, заўсёды так - спачатку адно захочацца, потым другое, потым трэцяе, i нi канца нi краю... У мяне так. А ў цябе?
- На другi бераг хачу пераехаць.
- А як пераедзеш, што будзеш рабiць?
- Пайду ў рэстаран.
- Дык i на гэтым беразе ёсць рэстаран.
Афармiцель засумняваўся. Цi варта было казаць праўду гэтаму чалавеку (i цi чалавек гэта?), якi сто гадоў не краў мыла ў рэстаранных прыбiральнях?
- Захацелася ў другi рэстаран.
- Вось i кажу, спачатку ў адзiн, потым у другi, i нi канца нi краю... Сядай.
Яны пераехалi на другi бераг хутка.
- Дзякуй, - сказаў афармiцель.
- Няма за што. Сто гадоў не даваў нырца, а тут, - адказаў чалавек i нырнуў з чоўна ў Свiслач.
"Вольных месц няма! Выбачайце", - паведамляла лямпавая шыльда.
"Прыплылi", - расчараваўся афармiцель.
- Тут твой аднакласнiк у рэстаранным гурце на сола-гiтары грае, суцешыў расчараванага Малы чалавек i назваў iмя разам з тэлефонным нумарам.
- Хто? - здзiвiўся гiтарыст, калi пачуў голас i прозвiшча афармiцеля.
Той паўтарыў.
- А? Не чакаў, прабач. Зараз iду.
Гiтарыст правёў афармiцеля ў залу i пасадзiў за маленькi столiк на два месцы, каля самай эстрады.
- Прабач, мне трэба граць. Блюз любiш?
- Люблю.
- Мы табе зараз сыграем сапраўдны блюз.
Блюз быў выдатны. У адрозненне ад папярэдняга рэстарана, тут iгралi прафесiйна, з густам i сваё, як пазней растлумачыў афармiцелю гiтарыст.
Афармiцель заказаў каньяк. Пiтво было духмянае, афiцыянт ненавязлiвы, музыка... Карацей, усё было такое, як i павiнна быць.
Публiка танчыла. Афармiцель пашукаў вачыма, каго б запрасiць на павольны танец, i не знайшоў. Рэстаран быў дарагi, i, адпаведна, публiка мела як мiнiмум па трыццаць рублёў i гадоў на кожнага.
- У бар схадзi, там знойдзеш, - параiў у перапынку памiж кампазiцыямi гiтарыст.
У бары працавалi кандыцыянеры i дазвалялася курыць. Афармiцель замовiў каву з каньяком i сеў за столiк. Наведнiкаў было мала, i ён адразу знайшоў тое, дзеля чаго прыйшоў у бар.
Яна сядзела за столiкам адна i пiла праз саломiнку трунак.
Афармiцель папрасiў дазволу сесцi побач. Ён пачаставаў яе каваю з каньяком, а потым яны пайшлi ў рэстаран i доўга танчылi.
Яна была немка i зусiм не ведала нашай мовы.
Калi афармiцелю надакучыла танчыць, ён прапанаваў яшчэ выпiць, яна згодна кiўнула.
Афармiцель падышоў да гiтарыста, якi пераносiў апаратуру ды iнструменты з эстрады ў кладоўку, i папрасiў, каб той дастаў дзве пляшкi сухога вiна.
Гiтарыст пайшоў да афiцыянта i ўзяў дзве пляшкi кабернэ. Калi афармiцель вярнуўся да столiка, за якiм пакiнуў немку, яе там не было. Яна падумала, што ён з ёй развiтаўся, i пайшла да сябе ў нумар. Афармiцель не ведаў, як яе зваць, i не ведаў, у якiм нумары яе шукаць. Заставалася вярнуцца да гiтарыста.
Яны загарнулi пляшкi ў плакаты i разам выйшлi з гатэля. Афармiцель i гiтарыст iшлi з яркiмi рулонамi ўздоўж рэчкi. Афармiцель прапанаваў адкаркаваць пляшку. Яны выпiлi яе на беразе Свiслачы. Афармiцель прапанаваў адкаркаваць i другую пляшку кабернэ, гiтарыст адмовiўся. Яны пайшлi да праспекта, дзе i развiталiся.
Афармiцель стаяў на прыпынку, калi да яго падбег Малы чалавек:
- Як пагуляў?
Афармiцель схiлiў голаў набок i нiчога не сказаў.
- Яшчэ не вечар. Iдзi дамоў пешкi спачатку па праспекце, а потым праз сквер на бульвар, не пашкадуеш. Толькi зрабi адну фармальнасць. - Малы чалавек дастаў з рэчмяшка бланк i ручку. - Напiшы тут: "Малы чалавек сваё заданне выканаў". Яшчэ пастаў дату i роспiс. Разумееш, паўсюль бухгалтэрыi i начальнiкi, iерархiя i адпаведная залежнасць.
Афармiцель зрабiў усё, што прасiў Малы чалавек, i пайшоў дадому пешкi. Праз хвiлiну яго абагнаў зусiм пусты аўтобус.
Афармiцель не паслухаў Малога чалавека i не пайшоў праз сквер. Калi ён звярнуў у завулак, яму насустрач выйшлi з двара дзве дзяўчыны.
- Добры вечар, - павiталася дзяўчына ў малiнавай сукенцы.
- Добры вечар, - паўтарыла сяброўка ў сiнiх сандалях.
- Вечар добры, - афармiцель спынiўся.
- Прабачце, нам вельмi няёмка, але, можа, вы нас пачастуеце цыгарэтаю?
- Калi ласка, - афармiцель прапанаваў цыгарэты.
- Дзякуй вам, - сказала тая, што была ў сукенцы.
Тая, што была ў сiнiх сандалях, толькi кiўнула.
- У мяне ёсць вiно, - афармiцель пстрыкнуў па рулоне.
Дзяўчаты запытальна глянулi адна на адну.
- Мы не супраць, - сказала адна з iх.
- Можна пайсцi да нас, - прапанавала другая.
У дзяўчат была двухпакаёвая кватэра, але вiно пiлi на кухнi. Iграў магнiтафон. Афармiцель танчыў з дзяўчатамi. Калi скончылася кабернэ, ён пайшоў на вулiцу, спынiў таксi i набыў у шафёра бутэльку сталiчнай. Пiць афармiцелю больш не хацелася, ён i не пiў, а дзяўчаты пiлi з задавальненнем.
Потым дзяўчына ў сiнiх сандалях сказала, што стамiлася, i пайшла класцiся спаць.
Афармiцель танчыў з другой дзяўчынай, пакуль не ўгаварыў яе легчы спаць разам.
Яны па чарзе прынялi душ. Пакуль афармiцель чаргаваў гарачую i халодную ваду, каб пад кантрастным душам вярнуць сабе цвярозасць i бадзёрасць, дзяўчына разабрала ложак i схавалася пад коўдраю.
У яе была выдатная фiгура i ненавязлiвы тэмперамент.
Прачнуўся афармiцель на золку.
На развiтанне ён пацалаваў дзяўчыну, якая спала.
IХ. ДАМАВIК-3
Жонка ўзяла ключ ад паштовае скрынi i пайшла па газеты. Разам з газетамi яна прынесла ў кватэру лiст. На канверце друкаванымi лiтарамi было выведзена "Ад Дамавiка". У лiсце было напiсана наступнае:
Паважаныя муж i жонка, цi партнёры!
Не дзiвiцеся, калi прачытаеце гэты лiст. Больш за год назiраю за вамi, дакладней, за вашым iнтымным жыццём. Таму лiчу сваiм абавязкам даць цi прапанаваць вам колькi парадаў.
Праз акно спальнага пакоя мне было цудоўна вiдаць мноства вашых палавых актаў. Мне спадабаўся сваiм тэмпераментам партнёр, i чэлес у яго нармальных памераў. Партнёрка больш стрыманая, але таксама любiць гэты занятак. Параю вам перад тым, як непасрэдна займацца актам, паболей расцягваць эратычную гульню. Мне здаецца, што ты замала ўзбуджаеш сваю партнёрку. Да прыкладу: пачнi з таго, што распранi яе да бялiзны, потым пачынай распранацца сам, а станiк i майткi здымай з партнёркi падчас свайго распранання. I не спяшайся. Потым цалуй партнёрку i пальцам ласкава-ласкава ўзбуджай секель... Потым цалуй грудзi... Партнёрка таксама не павiнна ляжаць без удзелу, а рукою браць твой чэлес, цалаваць яго, браць у рот... Дарэчы, мне вельмi не падабаюцца вашыя позы. Звычайна адна i тая ж. Трэба позы мяняць: партнёрка зверху; яна стаiць на каленях, а ты - ззаду; лежачы - ты ззаду... Бо, звычайна, яна ногi ўздымае, потым выпроствае i кладзе на ложак, а ты ў гэты час "працуеш", пэўна ж, нязручна, бо партнёрка худая, ногi яна павiнна трымаць i вышэй i шырэй...
Спадабаўся мне адзiн ваш акт, у мiнулую сераду. Вы забаўлялiся пад кружэлку "Бiтлз". Тады ты ўсё рабiў добра, але крыху зацягнуў узбуджэнне секеля языком, трэба таксама рабiць гэта больш разнастайна. Але вось ногi ты ёй задраў ну проста выдатна, я нават крыху спалохаўся, крый бог, парвеш ёй похву. Затое яна была ў экстазе i нават стагнала, чаго-чаго, а гэтага раней не заўважаў. I яшчэ, партнёрка павiнна спаць у начной кашулi, гэта ўзбуджае значна лепш. Мне на яе аголеную глядзець надакучыла.
Зрэшты, усяго вам найлепшага.
Забаўляйцеся часцей, бо ў мiнулым годзе вы рабiлi гэта ледзь не штодня, а цяпер толькi раз цi два на тыдзень.
Развiтваюся.
Дамавiк.
Жонка паказала лiст мужу. Той прачытаў, парваў яго на дробныя кавалкi i выкiнуў у сметнiцу.
Цяпер яны завешваюць шторы на вокнах так, каб не заставалася нiводнай шчылiны.
X. СУПРАЦОЎНIК
- Што ты робiш увечары? - спыталася сакратарка.
- Не ведаю яшчэ, - адказаў супрацоўнiк.
- Ты мог бы да мяне прыйсцi?
- А хто яшчэ пойдзе?
- Цiшэй. Нашто крычаць? Нiхто не прыйдзе.
- ...
- Няўжо ты не верыш, што можна вось так, раптоўна закахацца i прапанаваць сябе?
- ...
