Пра сумеснае жыццё Дзюрука з жонкай ад трэцяга шлюбу нiчога не магу расказаць. Памiж Клеры i Пон-дэ-Лёрам усякая сувязь парвалася. Нiхто туды не ездзiў i адтуль не прыязджаў. З 1902 да 1907 года над гэтым глухiм кутком вiсела заслона маўчання i варожасцi. I вось, у кастрычнiку 1907 года, разыграўся апошнi акт гэтай дзiўнай драмы.
- Памерла Далорэс? - не выцерпела Элен дэ Тыянж.
- Не, мадам... Дзюрук быў знойдзены мёртвым у сваёй спальнi. Я не абмовiўся: Геркул Дзюрук, а не яго жонка... Дзюрук, прасцёрты на кiлiме перад ложкам, ужо не дыхаў, калi мой юны калега Герон быў выклiканы ў Клеры для неадкладнай дапамогi. За выключэннем таго, што гэта быў труп мужчыны, усе iншыя акалiчнасцi амаль супадалi з папярэднiмi двума здарэннямi. Смерць здаровага чалавека. Нiякiх яўных прычын. Магчымы вiноўнiк двух злачынстваў на гэты раз сам стаў ахвярай.
Пракуратура Эўро для фармальнасцi ўчынiла следства, якое, зразумела, нiчога новага не дало.
- Зрэшты, - сказаў мне з прыкрасцю пракурор, - калi яна яго забiла, то так яму i трэба. Тут была, мабыць, законная самаабарона... Я яе доўга дапытваў... Яна магла б успомнiць шмат жудасных фактаў, але тайны так i не выдала.
* * *
Трэцяя мадам Дзюрук атрымала ў спадчыну ўсю маёмасць свайго мужа, усе яго мiльёны. Пражыўшы гадоў колькi адна, яна потым выйшла замуж за маркiза дэ Буаньi i пераехала ў Буаньi, што ў дэпартаменце Кроз... Замак, у якiм жылi тры жонкi мулата, ахутаны лiхою славай, пуставаў, яго нiхто не хацеў купляць. Летась я пабываў там. Плюшч i дзiкi вiнаград аплялi яго сцены i вокны. Галiны лiп разбiлi каляровыя вiтражы каплiцы. Дарожкi зараслi травой i злiлiся з навакольным лугам. Гэта быў, можна сказаць, замак Спячай Прыгажунi ў зачараваным лесе...
- Але вы, мадам, нарадзiлiся ў Пон-дэ-Лёры, - звярнуўся доктар да Элен дэ Тыянж, - i, напэўна, добра ведаеце замак Клеры-сюр-Iтон?
- Ды так, бачыла ў дзяцiнстве ў гушчары дрэў, - прамовiла з усмешкай Элен. - Праклятая мясцiна! Мы, дзецi, баялiся туды хадзiць... сама не ведаю чаму.
- Дазвольце вас запытаць, доктар, - пацiкавiўся раманiст Бертран Шмiт, - у чым тут сакрэт? Як вы самi тлумачыце гэтыя дзiўныя факты? Вы ж не верыце ў супадзенне?
- Вядома, не веру... Упэўнены, што тут былi тры забойствы... Але цiкава, якiм спосабам гэта зроблена? Я думаю, што ёсць нейкi туземны сакрэт, прывезены Дзюрукам з Афрыкi, падобны на смяротны ўкол тарэадора, якi канцом сваёй шпагi дасягае сэрца праз нервовы цэнтр... Вы, можа, чыталi ў Фабра апiсанне такiх насякомых, што колюць джалам у цэнтральны нерв ахвяру, пазбаўленую абароннага шчытка, i паралiзуюць яе?.. У касцявым мозгу чалавека ёсць нервы i пункты, што кiруюць дыханнем... Як да iх дабрацца? Мабыць, iголкай?.. Але тут, безумоўна, патрэбен выключны спрыт, глыбокае веданне анатомii. У некаторых першабытных плямён можа быць веданне iнстынктыўнае, як i ў насякомых... Паспрабуй разбярыся!..
- Але ж iголка пакiдае сляды?
- Не адразу iх пазнаеш, калi iголка вельмi тонкая. I хто iх тады асаблiва шукаў?.. Вас не ўразiла тая акалiчнасць, што абедзве жонкi Дзюрука прычэсвалiся перад смерцю? Тут мiжвольна напрошваецца вывад, што ён сам узяўся прычасаць iх нанач i выкарыстаў момант, калi яны, седзячы да яго спiной, прыгнулi галаву.
- Магчыма, але ж i ён памёр.
- Старэючы, яшчэ больш закаханы ў Далорэс, ён мог забыцца i адкрыць ёй свой сакрэт. Ведаючы спосаб i баючыся, што ён калi-небудзь яе заб'е, альбо ўзненавiдзеўшы мужа фiзiчна, яна яго нарэшце прыкончыла.
- Гiсторыя выключная, але паверыць можна, - сказаў Бертран Шмiт.
Памаўчаўшы, ён запытаў:
- Ну, а як сябе адчувае маркiз дэ Буаньi?
- Жыве i сёння ў добрым здароўi, - паведамiў доктар.
Пераклад: Юрка Гаўрук
