Але ж гэта была Верка. Ды і ў чым, скажыце, яна вінаватая? У тым толькі, што ў мінулым годзе наведала тую самую Грэцыю, пра якую марыла яшчэ ад школьных часоў?
І тут я, нарэшце, сцяміла, што трэба рабіць! Трэба пабудзіць Верку. Як жа я раней да гэтага не дадумалася!
Я ўзмахнула рукой, і на сяброўку адразу ж абрынуўся цэлы вадаспад халоднай, амаль ледзяной вады. Знізу, пад маім домам, знаходзіцца магутны ваданосны слой, адкуль я і «чарпанула» ваду.
Спалохана войкнуўшы, Верка прачнулася і здзіўлена ўтаропілася на сваю скрываўленую ад раструшчанай вазы далонь. Яна перавяла погляд на мяне. А відок у мяне быў яшчэ той!
— З цябе тырчыць нож! — спалоханна ўскрыкнула Верка. — Табе ў бальніцу трэба неадкладна. я зараз у «хуткую дапамогу». патэлефаную.
Яна рынула да дзвярэй.
— Стаяць! — крыкнула я ўладарна, выплёўваючы на падлогу вялікі крывавы згустак. — Не трэба нікуды тэлефанаваць!
Верка паслухмяна вярнулася на месца, зноў уважліва зірнула ў мой бок. Яна не зводзіла з мяне спалоханнага позірку.
— Сэрца не закранута! — паспрабавала супакоіць яе я. — Так што.
І тут толькі, здаецца, да Веркі дайшло.
— Дык гэта я? — ужо не спалохана, а неяк безнадзейна прашаптала яна. — Дык я і цябе забіць спрабавала?! Ды што ж гэта. што ж я за пачвара такая?! Але ж я не хацела, разумееш, не хацела! Я нават не памятаю, як гэта ўсё адбылося!
І, апусціўшыся на падлогу, Верка заплакала.
— Выклікай «хуткую дапамогу»! — усхліпваючы, шаптала яна. — Чаго ты чакаеш, хутчэй выклікай! А я. мне. Мне не ў міліцыю, мне ў псіхушку трэба! І каб на ўсё жыццё. І ад ложка каб ніколі не адвязвалі нават.
Бедная мая Верка! Яна і не падазравала, якімі прарочымі могуць аказацца яе апошнія словы .
— Слухай мяне ўважліва, Верка! — павольна прамовіла я, уважліва сочачы за кожным рухам сяброўкі. — І рабі тое, што я скажу! Толькі тое, што я скажу і нічога іншага! Дамовіліся?
— Дамовіліся! — усё яшчэ ўсхліпваючы, прашаптала Верка. — А што мне трэба будзе зрабі.
І змоўкла на паўслове, шалёна азіраючыся па баках і шукаючы штосьці ўраз затуманеным позіркам...
— Глядзець на мяне! — з усяе моцы гаркнула я, сплёўваючы чарговы крывавы згустак. — У вочы мне глядзець, каму сказала!
Падзейнічала! Не на дэмана, вядома ж, на Верку, якая ўсё ж цяпер кантралявала значную частку сваёй свядомасці. Позірк яе зноў пасвятлеў, зрабіўся амаль асэнсаваным.
— А цяпер, — усё тым жа ўладарным тонам працягвала я, — павольна паднясі рукі да шыі і здымі амулет! Ну, чаго чакаеш?!
— Не магу! — з істэрыкай у голасе закрычала Верка, адчайна матляючы галавой. — Я спрабавала, але.
— Спрабуй яшчэ!
— Рукі! — спалохана прашаптала Верка, з жахам пазіраючы на ўласныя рукі. — Яны мне не падпарадкоўваюцца! Яны нібыта не мае!
— Яны твае! — зноў гаркнула я на сяброўку. — І ты можаш імі кіраваць! Давай, спрабуй!
— Не магу!
Зразумела ж, Верка не магла! Ні вярнуць кантроль над рукамі, ні, тым больш, самастойна адолець нябачную пачвару. І я гэта ведала, добра ведала. Проста мне трэба было нейкім чынам адцягнуць увагу дэмана ад камеі — хоць на імгненне, але адцягнуць. Здаецца, спрацавала!
— Да мяне! — уладна крыкнула я, працягнуўшы руку. — Сюды!
З тонкім, ледзь чутным звонам лопнуў залаты ланцужок, і, саслізнуўшы з шыі сяброўкі, амулет хутка «паплыў» у мой бок. Адчайна ўскрыкнуўшы, Верка (дэман?) паспрабавала яго перахапіць, але я чакала гэтага і таму была напагатове. Узмахам левай рукі я адкінула яе ўбок, і, не ўтрымаўшыся на нагах, яна паляцела вобзем, але амаль адразу ж ускочыла на ногі, рыхтуючыся да новага нападу.
Вось толькі амулет быў ужо ў маіх руках, і я пачала таропка шаптаць магічныя словы заклінанняў, выбіраючы найбольш эфектыўныя з іх.
Ускрыкнуўшы, як ад болю, Верка зноў звалілася на падлогу. Цела яе, сутаргава скаланаючыся, білася аб паркет, з галавы ва ўсе бакі ляцелі бігудзі. Дэман ніяк не жадаў пакінуць у спакоі сваю ахвяру. Потым, зразумеўшы, што прайграў, ён раптам аберуч ухапіў Верку за горла і пачаў душыць яе ж уласнымі рукамі.
— Не падыходзь. — губляючы прытомнасць, прашаптала Верка. — Бо я. бо мне. так, пэўна, лепш будзе.
Нясцерпна балела галава, перад вачыма кружылася нейкая дзіўная крывавая імгла, а я з апошніх сіл працягвала шаптаць магічныя словы заклінанняў, у душы спадзяючыся, што паспею .
І паспела! У самы апошні момант.
І нават паслала сігнал дзяжурным, перш, чым канчаткова вырубіцца самой.
***
Самае першае, што я ўбачыла, калі расплюшчыла вочы, устрывожаны мамін твар. Я ляжала ў ложку, а мама сядзела побач і моцна трымала мяне за руку.
— Прывітанне, ма! — прашаптала я, азіраючыся. — А дзе.
— У сябе дома, — правільна зразумеўшы маё пытанне, адказала мама. — І дзяжурная брыгада тут. — Не стрымаўшыся яна дадала: — Ты што, не магла адразу ж выклікаць дзяжурных? Што за самадзейнасць, не разумею! Вырашыла, што самастойна зможаш адолець дэмана смерці?
— А я што, не адолела яго? — крыху пакрыўджана спытала я.
— Адолела, адолела! — засмяялася мама і, нахіліўшыся, пацалавала мяне ў шчаку. — Але дзяжурныя справіліся б з гэтым куды хутчэй. Ты, спадзяюся, не будзеш са мной спрачацца?
«І забілі б Верку! — міжволі падумалася мне. — Абавязкова забілі б, бо гэта самае хуткае і рацыянальнае вырашэнне пытання!»
— І самае правільнае, дарэчы! — сказала мама, устаючы з ложка. — Ты і сама зразумееш гэта потым, калі навучышся жыць розумам, а не толькі эмоцыямі... Пайду, згатую табе каву. Па-турэцку, як ты любіш.
— Згатуй, — пагадзілася я. — Штосьці піць захацелася.
— Гэта заўсёды так, калі крыві шмат губляеш.
Нож ужо з мяне не тырчаў, ды і сама рана, здаецца, амаль зацягнулася. І таму я адразу ж, як толькі мама пакінула спальню, перанеслася ў Верчыну кватэру...
Верка спала ў ложку. Заўтра яна, вядома ж, анічога не ўспомніць з начных падзей. Дзяжурныя (іх было двое) стаялі каля нябожчыкаў на падлозе і пра штосьці спрачаліся.
Адзін з іх, Толік, быў мне добра знаёмы. На курсах разам вучыліся, ды і да гэтага перасякаліся на розных мерапрыемствах. Другога дзяжурнага, высокага сіваватага мужчыну сярэдніх гадоў, я бачыла толькі некалькі разоў, ды і тое здалёк.
— А вось і наша гераіня! — весела ўсклікнуў Толік, звяртаючыся да мяне. — Як сябе адчуваеш?
— Нармальна! — сказала я і, паказваючы на трупы, дадала: — А што вы з імі зрабіць хочаце?
Яны здзіўлена перазірнуліся.
— Распыліць! — усё з той жа весялосцю сказаў Толік. — Ці ты, можа, вырашыла, што мы іх ажыўляць збіраемся?
Гэта, вядома ж, быў жарт, бо прайшло ўжо занадта шмат часу для ажыўлення. Ды калі б і не прайшло. Мярзотнікаў і без гэтых траіх хапае!
— А ў цябе ёсць нейкая іншая прапанова? — насцярожыўся высокі мужчына.
— Іншая! — сказала я. — Бо нельга, каб яны зніклі бясследна! Трэба зрабіць так, каб яны загінулі, але не тут. Не ў гэтай кватэры, я маю на ўвазе.
— Не зразумеў! — сказаў высокі і паглядзеў на Толіка.
У адказ Толік толькі паціснуў плячыма і здзіўлена зірнуў на мяне.
Халера, як ім растлумачыць відавочнае?! Што, магчыма, хтосьці ў той бандыцкай канторы ведае, куды і з якой мэтай паехалі вечарам гэтыя мярзотнікі! Паехалі і. І зніклі самым незразумелым чынам, ды яшчэ пакінуўшы сваю машыну каля Верчынага пад’езда. Дык няхай лепш яны не знікнуць, а загінуць, але неяк паіншаму! І, галоўнае, не тут, а дзе-небудзь у іншым месцы!
— Глупства! — сказаў высокі. — Выдумляеш, дзяўчынка, сама не ведаеш чаго!
— Сапраўды! — дадала мама, узнікаючы раптам побач з ім. — Прывітанне, Сігізмунд!
— Прывітанне! — адказаў той, здзіўлена гледзячы на маму. — Дык гэта, выходзіць, твая дачка? А я ж яе толькі маленькай і бачыў.
— Вырасла! — сказала мама і працягнула мне кубачак з кавай. — Трымай!
Але, ігнаруючы іх абодвух, я ўмольна глядзела на Толіка. Я ведала, што пада-
баюся яму крыху. а можа, і не крыху.
— Давай зробім, як яна просіць, — не вытрымаўшы майго ўмольнага позірку, здаўся Толік і, павярнуўшыся да напарніка, дадаў: — Ну, хочаш, я сам усё зраблю?
Высокі нічога не адказаў, мама таксама прамаўчала. І Толік пачаў.
Перш-наперш ён узняў нябожчыкаў на ногі. У тым сэнсе, што прымусіў іх узняцца і рушыць да выхада. Яны паслухмяна падпарадкаваліся. А той з іх, які быў распрануты да пояса, нахіліўшыся, спрытна падхапіў сваю скураную безрукаўку, што валялася на падлозе зусім побач са мной...
Страшнаватае гэта было відовішча. Мне нават не па сабе неяк стала. Бо ўсе трое выглядалі амаль як жывыя.
Потым яны выйшлі (Толік, вядома ж, падаўся ўслед за імі), і мне адразу ж стала лягчэй. Узяўшы з рук мамы кубачак гарачай кавы, я з асалодай прыпала да яго засмяглымі вуснамі.
— Ну, што, дадому? — спытала мама. — Табе, дарэчы, тэрмінова паспаць трэба!
— Яшчэ хвіліначку, — папрасіла я, таропка дапіваючы каву. — Толіка дачакаемся.
У гэты час Толік з’явіўся ў кватэры, і выгляд у яго быў задаволены.
