Геннадзь Аўласенка - Забойствы, якіх не было...

— Яшчэ хвіліначку, — папрасіла я, таропка дапіваючы каву. — Толіка дачакаемся.

У гэты час Толік з’явіўся ў кватэры, і выгляд у яго быў задаволены.

— Парадак! — сказаў ён, па-змоўніцкі падміргваючы мне. — Камар носу не падточыць!

Ды я і сама ведала, што Толік зрабіў усё, як трэба. Г этыя трое акуратна выйшлі з пад’езда, потым змаглі самастойна залезці ў шыкоўную сваю іншамарку. А потым паімчалі. Куды? А вось гэта не мела аніякага значэння. Галоўнае, яны павінны будуць выехаць за горад, ад’ехаць ад яго на даволі-такі прыстойную адлегласць, а ўжо потым на поўнай хуткасці ўрэзацца ў што-небудзь вялікае і бетоннае. Галоўнае, каб побач людзей не аказалася. Але гэта Толік, здаецца, таксама прадугледзеў.

— Ксенія! — пачала губляць цярпенне мама. — Колькі чакаць?!

— Яшчэ хвіліначку!

Я падышла да ложка, на якім салодка спала Верка. Заўтра яна анічога не ўспомніць, апрача таго, як прымала ванну ды «ўпрыгожвала» бігудзямі галаву. Драпіны ад шкляных аскепкаў на руцэ ёй таксама здагадаліся вывесці.

— Ксенія! — паўтарыла мама. — Ідзём!

— Зараз!

Я нахілілася да Веркі і прашаптала ёй у вуха:

— Заўтра ж змяні работу! Чуеш, заўтра ж?! Ты мяне зразумела?!

— Зразумела, — ледзь чутна прамармытала Верка, не расплюшчваючы вачэй. — Заўтра ж змяню!

— І ведай, што я цябе люблю, дурнічку!

— Ксенія! — у трэці раз паклікала мама.

— Іду, ма!

У наступны момант мы былі ўжо ў маёй кватэры...